هَل اُنبئکم علی من تنزلُ الشیاطین.  تنزلُ علی کل افّاکٍ أثیم . یُلقون السَمع و أکثَرهم کاذبون.  والشُعَراءُُ یتّبعهُم الغاوون . الم تَرَ أنّهم فی کلّ وادٍ یهیمون . و أنّهم یقولون ما لا یفعلون. (221 تا 226 شعراء)

آورده اند از آیات مذکور ناظر به شعراء مشرک یعنی عبد الله بن زَبعریِِِِِ سهمی ،مسافع بن عبد مناف ،جمحی و ابوغره عمرو بن عبدالله از قریش و اُمیّه بن ابی الصّلت ثقفی از طائف است آنان زبان به دروغ و باطل می گشودند و می گفتند :ما مثل آنچه را محمد(ص)می گوید می گوییم سپس در هجو پیامبر و اصحابش می گفتند گمراهان قوم گرد آنها جمع می شدند و اشعار آنان را می شنیدند و برای دیگران نقل می کردند نیز آورده اند آن شاعران برای دریافت صله در مدح یا هجو شعر می سرودند و اوصاف خوب یا بدی را به افراد نسبت می دادند درحالیکه آن اوصاف در آنها نبود نقل است که در عصر جاهلیت ،شعر و شراب و غارت همواره در کنار هم قرار داشت آنان آنقدر دروغ می گفتند که ضرب المثل معروف أحسنهُ أکذبهُ به وجود آمد ، آنقدر در وصف عیش و شراب و شهوترانی پیش رفتند که قلم از ذکر آنها شرم دارد با اشعار خود جنگ ها افروختند افراد را به غارت و جنگ بر انگیختند. گویند از خردمندی پرسیدند که شعر چیست؟گفت:اگر به شوخی بگوید شما را به خنده می اندازد و اگر به جدّ بگوید دروغ می گوید و شاعر بین خنده و دروغ است.

ثانیاً شاعران که خود معانی لغات زبان را جعل نکرده بودند بلکه آن در زبان عربی وجود داشت و در بیان عرب بکار می رفت و شاعران همان معنای رایج میان عرب را قصد می کردند و گرنه عرب مقاصد آنان را در نمی یافتند و قرآن نیز برای تفهیم مقاصدش همین کار را کرده یعنی همان معنای رایج و معهود میان عرب را قصد کرده است تا عرب بتواند مقاصد قرآن را درک کند .

ثالثاً شاعران در عصر جاهلیّت عرف و مصطلحاتِ ویژه ای نداشتند بلکه همان معنای عرف عام عرب آن عصر از الفاظ را، اراده می کردند شاهد سخن آنکه شاعران هر وقت شعر می گفتند شعرشان در میان اهل قبیله ی شاعر دهان به دهان می گشت و همه، آن را حفظ می کردند و به عنوان سلاحی علیه دشمن خود استفاده می کردند و آن با اشعار عرفانی که اصطلاحات ویژه ای دارد و توده مردم از آن اصطلاحات بی خبرند تفاوت دارد در عصر جاهلی شاعران، دانش و فن خاصی متمایز از توده مردم نداشتند تا اصطلاحات خاصی هم داشته باشند.